Ο ¶νθρωπος Που Γελά
Τριάντα χρόνια στην πιάτσαγίνονται τα ίδια
Ακούω τα ίδια
Τριάντα χρόνια στην πιάτσα, θα αρκούσαν δυο «χρόνια στην πλώρη»,
για να νιώσεις ότι και τα επόμενα τριάντα χρόνια στην πιάτσα θα γίνονται τα ίδια. Θα ακούς (όσον ακόμα ζήσεις) τα ίδια. Για τα ίδια.
Δυο χρόνια στην πλώρη είναι αρκετά - στην πλώρη σκέφτεσαι.
Τριάντα χρόνια στην πιάτσα είναι λίγα - στην πιάτσα επιβιώνεις.
Όταν κάηκε το 1999 -ή μήπως άλλη χρονιά; τι σημασία έχει- η Πεντέλη,
οι κροκόδειλοι έβαλαν τα κλάματα.
Υποσχέθηκαν ότι δεν θα οικοπεδοποιηθεί ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο.
Μετά, χώρισαν τη μάνα γη. Συρματοπλέγματα στα καμένα. Τώρα, άλλοι είναι στα θεμέλια, οι πιο τολμηροί στα μπετά και οι πιο πλούσιοι στην πισίνα.
Τα ίδια θα συμβούν και με την Πάρνηθα.
Ήδη οι κροκόδειλοι έκλαψαν...
***
Χωρίς Kτηματολόγιο.
Και χωρίς κανείς να την έχει πληρώσει που δεν έχουμε Κτηματολόγιο. Βεβαίως και χωρίς δασολόγιο.
Με τον ίδιο γελοίο, διαχρονικό, δικομματικό «καυγά» τού «τι-είναι-δάσος» (μην ειν’ οι κάμποι; μην είν΄ τ΄ άπαρτα ψηλά βουνά;), χωρίς
ποτέ, ούτε ένα αυθαίρετο να έχει κατεδαφισθεί,
χωρίς ούτε ένας εμπρηστής να έχει ποτέ παραπεμφθεί (πλην κάτι σαλών) και καταδικασθεί
σε ποινές που να γίνουν αισθητές στους «καφενέδες της επικράτειας», κάθε χρονιά
καίγεται ό,τι δεν κάηκε την προηγούμενη κι απομένει ό,τι θα καεί την επόμενη.
Φροντίζοντας μόνο τι θα ξανακαεί, διότι όπου καεί δυο φορές, το οικόπεδο γίνεται τέλειο.
.......................................................................................................................
Χωρίς επαρκή εξοπλισμό εδάφους και αέρος, διότι κατά τις αποφάσεις πρυτάνευσαν οι μίζες. Χωρίς συντονισμό των αρμόδιων Υπηρεσιών, διότι εκεί πρυτανεύουν πάντα τα κομματικά κριτήρια στις πολιτικές επιλογές. Με πλήρη ανακολουθία, σε βαθμό αλαλούμ, Υπηρεσιών-Διοίκησης Επιχειρήσεων, διότι δεν ξέρουμε κάθε φορά ποια Υπηρεσία είναι πιο διεφθαρμένη απ’ την άλλη. Κι έτσι, δεν μας μένει παρά να καίγονται
τα δένδρα
τα ζώα
τα σπίτια
και οι άνθρωποι
μέσα στους σπαρακτικούς λυγμούς των κροκοδείλων που εκφράζουν τη βαθειά τους οδύνη, ενώ σε στιγμές άφατου λυρισμού, όταν καίγονται πυροσβέστες
και πέφτουν εκτελώντας το καθήκον τους πιλότοι,
αγγίζουν το τέλειον του μπερντέ οι αληταράδες
ολολύζοντας δεκάρικους περί το φιλότιμον (των πεσόντων), σκαρώνοντας περί αυτοθυσίας εγκώμια και επαναλαμβάνοντας άλλα συναφή παρόμοια. Ήτοι:
δίνουν κάνα φράγκο στους συγγενείς (αν αυτοί φωνάξουν επαρκώς) βρίζουν τους κομματικούς τους αντιπάλους, βρίζονται στη συνέχεια από εκείνους, κοράκια
κοκόρια
και πάντα αλιγάτορες.
Αλλά όμως αυτοί είναι οι εμπρηστές.
***
Η χώρα αυτή λευτερώθηκε (αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει η κυρία Ρεπούση) με Επανάσταση. Η δημόσια γη, που πάνω τους ξεφυτρώνει η ιδιωτική, είναι ποτισμένη με αίμα. Αίμα εθνικό για να απελευθερωθεί από ξένους τυράννους και αίμα ταξικό για να αποδοθεί σε όσους τη δουλεύουν.
Κανένας τούρκικος φετφάς δεν συνιστά «δίκαιο» μετά τις επαναστάσεις και τους πολέμους, ώστε
η Εκκλησία αυτής της χώρας, η Ελλαδική Εκκλησία (με την τόσο μαύρη άλλωστε πολιτική ιστορία) να διεκδικεί (!) δάση ή περιαστικές εκτάσεις για να χτίζει (!)...
Ούτε επίσης κανένα μετεπαναστατικό «χαρτί» «αγοράς» γαιών απ’ τους φεύγοντες (μετά το Πρωτόκολλο του Λονδίνου) Τούρκους δίνει το δικαίωμα στην Εκκλησία να διεκδικεί κατοχή γης (αντί μάλιστα να την παραχωρεί για κοινωφελείς σκοπούς). Αμύθητη στο κάτω-κάτω
η περιουσία της. Αντί να κατεδαφίζει ακίνητα και να φτιάχνει πάρκα στις αστικές περιοχές, η Εκκλησία διεκδικεί δάση για να τα χτίσει.
Λογικόν.
Μια Εκκλησία πάντα στο πλευρό του Δυνατού, ποτέ του Οθωμανού, ποτέ του Παλατιού, ποτέ του Ναζί κατακτητή, μια Εκκλησία που ευλόγησε τον Διχασμό, τους δωσίλογους και τη Χούντα, για να ορρωδεί προ του λαϊκού συμφέροντος.
Πλην Λακεδαιμονίων, ορισμένων δηλαδή απλών καλών κληρικών κι ελάχιστων δεσποτάδων, η Ελλαδική Εκκλησία έχει να επιδείξει κυρίως βουλιμία. Για λεφτά και εξουσία. Που φέρνουν το ένα το άλλο.
«Παίδες εν καμίνω» τα δένδρα και τα ζώα, αλλά η Εκκλησία τα οικόπεδά της στην Πεντέλη τα έχει, τα θέλει, τα διεκδικεί, τα διαπραγματεύεται, τα πουλάει, τα ενοικιάζει, προσπορίζεται χρυσίον.
Χρήσιμον χρυσίον. Για τα άμφια, τις μίτρες, τις ράβδους. Για να παρίστανται
ευπρεπώς ενδεδυμένοι πλήθος χιτώνων οι ιερείς
στις κηδείες και τα μνημόσυνα των καμένων πυροσβεστών και των πεσόντων πιλότων.
Τι «Αγία Οικογένεια»!
Στη χώρα αυτή, όπου το φιλότιμο των πολιτών της δεν μπορεί να τη σώσει από εκείνους πού οι ίδιοι ψηφίζουν.
***
Διότι τι άλλο είναι ο Εμπρηστής
από τον δημαγωγό; είτε εκσυγχρονιστή είτε μεταρρυθμιστή.
........................................................................................................................
Ο κ. Σημίτης είχε τάξει στους Αθηναίους ότι το Ελληνικό θα γίνει Πάρκο. Όλο! Λίγο μετά άρχισε να αφαιρεί τεμάχια προς εκποίησιν, ώστε να εξευρεθούν οι «πόροι» για να φτιαχθεί το Πάρκο. Τι εκσυγχρονισμός! Αμέσως άρχισε το μεγάλο πανηγύρι γύρω απ’ τις χρήσεις γης στην περιοχή.
Αυτοστιγμεί τότε (και προεκλογικώς) παρενέβη ο κ. Καραμανλής, διεκδικητής ακόμα της πρωθυπουργίας, και δήλωσε στεντορεία τη φωνή πώς «γίνεται έγκλημα» και ότι αυτός, ο κ. Καραμανλής δηλαδή, δεν θα εκποιήσει σπιθαμή γης! Το Ελληνικό θα γίνει Πάρκο. Όλο!
Έγιναν οι εκλογές, νίκησαν τους εκσυγχρονιστές οι μεταρρυθμιστές και πριν αλέκτορα φωνήσαι ο κ. Σουφλιάς ανήγγειλε ότι θα εκποιηθεί μέρος του Ελληνικού, ώστε να εξευρεθούν οι «πόροι» για να γίνει το υπόλοιπο Πάρκο.
Τι ’χεις, Γιάννη; Tι ’χα πάντα.
Γιατί να μην καεί η Πάρνηθα;
Γιατί να μην κλείνουν τις παραλίες οι πονηροί; Το κράτος -δηλαδή οι πρασινογαλάζιες κυβερνήσεις- δεν είναι που τους τις παραχωρούν;
Γιατί να μην καεί ο Υμηττός; Πού θα χτίσει η Εκκλησία; Γιατί να μην καεί η Κορινθία;
Πιάστηκε ποτέ ο εμπρηστής;
Μπουζουριάστηκε ποτέ ο μιζαδόρος που παρήγγειλε κι έφερε το ανεπαρκές εργαλείο; αυτό που θα κάψει τον πυροσβέστη και θα σκοτώσει τον πιλότο!
......................................................................................................................
Στη χώρα αυτή (ακόμα και) το πράσινο είναι το πρόσχημα. Στο Πάρκο Τρίτση κατασπαταλήθηκαν δισεκατομμύρια για να γίνουν «διαμορφώσεις»: λιμνούλες, γεφυράκια, παιδικές χαρές - η χαρά των εργολάβων όλα αυτά, αντί απλώς (και φθηνά) να φυτεύονται, να ποτίζονται και να φυλάσσονται δεντράκια! Με στρατόνια και άπλες ανάμεσά τους για να βολτάρουμε!
Αλλά, αν γινόταν έτσι
πώς θα κονόμαγε ο εργολάβος;
πώς θα γινόταν βάλτος το πάρκο;
ώστε νέα λεφτά να ρίξουμε για να το «αποκαταστήσουμε»; (και πάλι πάρκο να μην έχουμε).
Γιατί να μην καούν τα Βριλήσσια;
Ποιο φαινόμενο του θερμοκηπίου;
Μία από τις ελάχιστες αρμοδιότητες της Υπερνομαρχίας είναι το Πεδίον του ¶ρεως. Το μόνον που έχει καταφέρει έως τώρα η ένδοξος Υπερ(τρομάρα μας)νομάρχης είναι να παραχωρεί μέρη-μέλη, καλύτερα, του ¶λσους στους αδηφάγους ιδιώτες και να παραμελεί το υπόλοιπο.
...........................................................................................................................
Εδώ, φάγαμε τον χώρο γύρω απ’ το άγαλμα του Βενιζέλου - με δίκαιο όμως τρόπο: αυτός τριπλασίασε τη χώρα κι εμείς υποτριπλασιάσαμε το πάρκο γύρω απ’ το άγαλμά του.
Εμείς;
Όχι!
Καιρός να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν όλοι είναι ένοχοι, κανείς δεν είναι ένοχος. Όταν, μεσ’ στην απελπισία μας, λέμε πως «όλοι είναι ίδιοι», τους παραχωρούμε απλώς το γήπεδο να παίζουν μόνοι τους ή γινόμαστε (εκτός από αδρανείς θεατές) και συνένοχοι.
Όχι.
Οι Εμπρηστές έχουν όνομα. Πολιτικό όνομα. Έχουν ταυτότητα. Πολιτική ταυτότητα. Τριάντα χρόνια η ίδια ιστορία
κανείς απ’ τη γενιά μας δεν δικαιούται πια να νομίζει ότι δεν γνωρίζει.
Μπορεί η Δημοκρατία να είναι ένα αδύναμο κι ανακόλουθο πολίτευμα, αρκετά ωχυρωμένο υπέρ των Δυνατών, αλλά έτσι καταντάει μόνον αν οι πολίτες περιορίζονται απλώς στο να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια.
Aν στο ενδιάμεσο διάστημα οι πολίτες δεν καταφέρουν να τους φοβούνται και να τους σέβονται οι Δυνατοί, τότε όχι μόνον «τριάντα χρόνια τα ίδια», αλλά ακόμα χειρότερα στα επόμενα τριάντα.
***
Το πολιτικό σύστημα στη χώρα έχει φθάσει στο όριό του.
Σε όλους τους κρίσιμους τομείς, Παιδεία, Υγεία, Διοίκηση, ¶μυνα, Πολιτισμό, καρκινοβατεί, καταστρέφοντας κάθε ζήλο, κάθε φιλοπρόοδη διάθεση και δυνατότητα.
Αναπαράγοντας κυρίως τον εαυτόν του, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου και τους κολαούζους τους Γιακουματοπρωτοπαπάδες, χάριν μόνον των Δυνατών στις Τράπεζες, τα ΜΜΕ και την παραοικονομία.
Τα λοιπά γαία πυρί μειχθήτω.
Στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη, στη ΣΤ΄ Δημοτικού, στα ΑΕΙ, στα στρατόπεδα, στα νησιά, στην τηλεόραση - παντού...
Σε αυτήν τη χώρα ευδοκιμούν οι μαϊντανοί, όχι τα δένδρα. Τα παπαγαλάκια, όχι οι νέοι με τα μεταπτυχιακά. Οι καραγκιόζηδες, όχι οι εργάτες. Οι αεριτζήδες, όχι οι παραγωγικές τάξεις. Η γκλαμουριά, όχι η ζωή. Τριάντα χρόνια η ίδια ιστορία. Χθες κάηκε ο Ταΰγετος, αύριο ο Παρνασσός. Χθες εκλάπη ο ιδρώτας των πολιτών μέσω του Χρηματιστηρίου, σήμερα υπεξαιρείται μέσω του δανειακού-πιστωτικού συστήματος, της δημιουργικής λογιστικής, των ομολόγων.
Όσο για τους πολιτικούς αρχηγούς διαφέρουν όσον τα μοντέλα των αυτοκινήτων, Όπελ κάραβαν του ’60 ο παππούς Καραμανλής, Όπελ μιξοτούρμπο ο τρέχων ανηψιός του. Διαφορετικά μοντέλα, ίδια μάρκα.
Το ίδιο και οι Παπανδρέου, το ίδιο και οι Μητσοτάκηδες.
¶λλα μοντέλα, ίδιες μάρκες. Και τα κόμματά τους ακόμα χειρότερα. Τριάντα χρόνια
αλλάζουν τετραετίες όπως αλλάζουν τα αυτοκίνητα πενταετίες. Απ’ το ένα μοντέλο στο άλλο. Μόνο που τα αυτοκίνητα πάνε, λόγω τεχνολογίας, απ’ το καλό στο καλύτερο, ενώ τα δύο κόμματα, λόγω ασυδοσίας, απ’ το κακό στο χειρότερο.
Όταν σε καίνε και τους ψηφίζεις
όταν σε δουλεύουν και τους ψηφίζεις
όταν μονίμως διαλέγεις τι θα είναι καλύτερο μέσα στο χειρότερο
όταν κάνεις κατά βάθος ότι δεν ξέρεις, γιατί να μην καίγεται η χώρα; τα πτυχία, οι αξίες, οι πιτσιρικάδες, τα όνειρα, οι ιδέες, οι «μεγάλες προσδοκίες»; γιατί;
Ξέρεις ποιος είναι ο Εμπρηστής.
Γιατί του γεμίζεις το μπιτόνι.
Για ένα οικοπεδάκι ή έναν τάφο; για ένα ρουσφετάκι ή μια διαρκή σκλαβιά;
Αυτός είναι ο Εμπρηστής. Εσύ ποιος είσαι;
ΣΤΑΘΗΣ Σ.